viernes, 31 de julio de 2015

Una noche cargada de emociones con Andhrea & The Black Cats


El 29 de julio de 2015 creo que quedará en nuestro recuerdo para siempre, pues comenzó como un desastre y sin embargo gracias al apoyo de esos amantes de la música en directo a los que habituálmente denominamos como "Salasónicos", y a la ayuda de don Diego Beer y de la propia sala encarnada en Henry Pérez y Nuria González, acabó siendo una velada de blues y de emociones de esas que te hacen sentír afortunado de poder vivir de un modo tan profundo la música.

Mucho tiempo llevabamos peleando por ayudar a que este fenomenal trío llamado Andhrea & The Black Cats pudiese bajar a tocar a las Rías Baixas, y casuálmente el mismo día en el que su vocalista Andhrea Farfalla debutó como colaboradora de nuestro blog, se bajaban desde Compostela para tocar en la terraza O Pirata de la Playa de Los Olmos en Vigo.

El infortunio se cebó con ellos como suele pasar por estas tierras en forma de lluvia, y la suspensión del concierto fué inevitable, pero gracias al enorme trabajo desinteresado de la gente que menciono en el primer parrafo, en solo unas horas se preparaba todo para que en vez de hablar de suspensión, pusiesemos hablar simplemente de cambio de emplazamiento...¡y vaya emplazamiento! ¡ni mas ni menos que Salason!

Cuando llegamos a Cangas ya estaba todo listo. Con todo preparado en el lateral de la sala donde habituálmente esta el merchandising de las bandas, se había dispuesto todo para que el recital quedase mas cercano, con el público a la misma altura que los músicos para así conseguir un ambiente mas íntimo, cosa que se logró sobradamente.

Con aproximadamente unas treinta personas en la sala, algo que tiene mucho merito pues el concierto se anunció ese mismo día sobre las cuatro de la tarde, comenzaba a sonar el "Rambling on my mind" de Robert Johnson con el que se iniciaría no solo el concierto, sino una auténtica clase de historia de blues a cargo del maestro de la armónica Ramón Figueira "Figui", que con su habitual sentido del humor presentaba los temas de un modo muy ameno y a la vez instructivo.











Los clásicos del blues se les iban como escapando entre los dedos, temas como "Ain't that loving you" y "Baby want you want me to do" de Jimmy Reed pero que fueron popularizadas por Elvis, el "Good morning little school girl" de Sonny Boy Williamson que es el tema que abre su disco o su alabada adaptación del "Chocolate Jesus" del gran Tom Waits.

Con la gente ya enchufadísima con el enorme talento de Figui a la armónica, la sutíl y deliciosa voz de Andhrea y la guitarra y el slide de Benjamín Vazquez, la banda también se fué soltando y gustándose hasta tal punto que llegó el momento en el que parecía que ni ellos querían dejar de tocar ni nosotros irnos de Salason a pesar de ser miércoles y de que casi todo el mundo madrugaba la mañana siguiente.















Entre los cerca de treinta temas que tocaron hubo tiempo para que saliera a bailarse unos cuantos temas con ellos la genial Romina Hot Shoes con sus habituales y maravillosos pasos de baile sonoros y dejarnos algun corte mas de su disco como "One bourbon, one scoth and one beer" o "There's a man going round taking names" y otros clásicos casi indispensables como "I can't be satisfied" y "Hoochie Coochie man" de Muddy Waters. Resaltar por encima de los demas "Lies", un tema de su propia composición que tocaban por primera vez y que por suerte logré grabar. Ya para acabar en los bises un "Sweet Virginia" mas dulce que nunca y el "I've got a woman" de Ray Charles que como no también versionó Elvis.













Como veis la selección musical de Andhrea & The Black Cats es una auténtica delicia, casi tanto como su modo de adaptarlos y presentarlos en directo. Geniales por su enorme talento pero también por su cercanía, simpatía y complicidad sobre el escenario y bajo el, pues depués del concierto no dejaron de repartir cariño y sonrisas a todo el que se les acercaba. Como bien decía al principio una noche de emociones y de mucho blues, pero es normal..¿acaso no es el blues el generó musical mas emocional que existe?

Salúd y Rock & Soul & Things!


VIDEOS


 

miércoles, 29 de julio de 2015

Miss Imelda May, un torbellino no solo de Rockabilly


Muy buenas a todas y todos los que seguís este blog. Como ya os anunció hace unos días el Master Miguel voy a iniciar una colaboración con él una vez al mes, en el que iremos repasando y hablando sobre mujeres relevantes en este mundo de la música, en el que predomina el sector masculino, pero del que hay grandes mujeres que han hecho y están haciendo historia.

Así que aprovechando la visita a España, y en concreto tras pasar por Santiago de Compostela, categorizada como una de las grandes voces del Rockabilly actual, aunque el blues, el soul y el country también encuentran cabida en su estilo musical, empezaremos con ella, con la gran Imelda May.


Antes que nada me gustaría hablaros de lo que se vivió el pasado 23 de julio en la Plaza de la Quintana de Santiago, ya se que no es este palo el que me toca a mi analizar, pero es imposible no hablar de ese momento si hablamos de ella. Y la verdad que me siento una gran afortunada porque también la pude ver el 1 de julio de este año en Madrid en el Madgarden Festival.

Sin palabras fue como me dejo esta mujer, fue uno de los conciertos en los que más disfruté, bailé, canté y no paraba de sonreír al verla en el escenario derrochando tanto talento, estilo y saber estar. Y es que, una que como aficionada se dedica de vez en cuando a esto de la música, poder ver y escuchar como modulaba su voz, sin la necesidad de gritar, ni estar siempre en el punto máximo de lo que puede dar su voz y aún así encandilar a todo el mundo, es algo espectacular. 



Porque aunque muchos vocalistas no seamos conscientes de ello al principio, no por más gritar ni rasgar la voz se hace mejor y transmites más, es todo al contrario, te das más valor cuando eres capaz de saber en qué momentos concretos tienes que utilizar un registro u otro y de esto sabe muy bien Imelda, porque lo controla 100%. Un ejemplo de ello fue este momento en el que cantaba el tema "Bang, Bang - My baby shot me down", de Cher pero cuya versión de Nancy Sinatra se hizo más famosa. 


Aunque todo hay que decirlo, pero está respaldada por una banda que es una delicia, a pesar de que en ambos conciertos su marido no estaba a la guitarra como suele ser habitual, todos y cada uno de los componentes dieron el máximo de si, y como ella, desplegaron un gran talento y estilo encima de las tablas. 

Tras este introducción me gustaría profundizar más en la figura de Imelda, una joven que con 16 años inició su carrera como cantante, pero que no le fue nada fácil debido a que más de una ocasión tuvo problemas para poder entrar en estos sitios donde ella misma iba a actuar. Y es que, ¿quién se iba a imaginar que aquella niña fuera la artista que minutos más tarde estarían escuchando?. 
Pero todo fue
posible debido al gran apoyo que siempre tuvo por parte de su padre, el cual junto con una de sus hermanas iban juntos a la iglesia en donde ambas niñas cantaban en el coro. Hubo una ocasión que el padre, viendo que ella estaba llorando por temas de amores, le dijo que ahora estaba preparada para cantar blues, que canalizara todo ese dolor y lo plasmase en sus letras y su voz (qué gran consejo Señor Clabby). Y es que de muchos es sabido que el blues cuenta las desgraciadas historias de sus escritores, que utilizaban este medio como forma para desahogarse.

Desde bien pequeña Imelda se ha visto rodeada de músicos, desde su tío, un primo y hasta su cuñado eran músicos. Hasta en su barrio se respiraba música, su familia vivía en un humilde barrio obrero y como las familias no tenían muchos recursos decidieron crear pequeños grupos formales que después cantaban delante de todos los vecinos. Algunos padres preparaban el escenario, otros tocaban instrumentos, preparaban el sonido, etc, y es de esta cuna de la que posteriormente mucha gente se dedicó a este campo. Además que en la casa Clabby siempre se estaba escuchando música, y uno de sus hermanos era un auténtico fan de Elvis Presley, así que cuando podía la pequeña Imelda entraba en su habitación y le robaba los discos para escucharlos y empaparse de su música y de otros artistas como Eddie Cochran, Gene Vincent o Wanda Jackson


Sin embargo, un día mientras escuchaba la radio sonó la voz de la increíble Billy Holliday y aquella pequeña quedó impregnada por el talento de esta gran artista. Y su hermano sin pensárselo dos veces la cogió de la mano, se la llevó a una tienda de discos, compraron un Grandes Éxitos de Billy Holliday y estuvieron juntos escuchando el disco toda una tarde. Tanto fue el enamoramiento que ahorró y a sus 15 años decidió comprarse un abrigo imitación de piel de leopardo, porque quería aparentar ser más mayor, que como dice la misma Imelda - "Era lo que se llevaba en aquella época" -.

Rumbo a Londres. Eso es lo que hizo cuando cumplió 22 años, cogió las maletas y se fue. Empezó a cantar en clubes de burlesque donde pronto comenzaría a cantar con la banda Blues Harlem y con Mike Sánchez (cantante, pianista y compositor cuyos padres son españoles emigrados). Allí aprendió mucho, pero aún así siempre tuvo la necesidad de crear algo suyo, algo que pudiera plasmar lo que era ella en toda su esencia. 

Así que en el año 2003 formó su propia banda y publicando si primer disco "No Turning Back", el cual incluye 3 temas originales y el resto son versiones. Pero no tuvo el éxito que ella esperaba. Y en aquella época aún no llevaba el característica mechón rubio con su correspondiente caracol, resulta hasta raro verla sin el, no?. Además de que en aquella época ya estaba casada, el año anterior, y aún así siguió utilizando el nombre de soltera Imelda Clabby.


  
A pesar de tener ya su banda, continuaba formando parte de Blues Harlem y en el 2005 publicaron el álbum "Talk to me". En este mismo año se reeditó el álbum "No turning back" en el que podemos ver a una Imelda cambiada, primero porque ya utiliza su nombre de casada Imelda May, y segundo porque hace aparición con el que a día de hoy es su signo identificativo, ese mechón rubio en forma de caracol.















Continuó con concierto tras concierto y aún continuaba con los Blues Harlem, mientras que en uno de los ensayos el contrabajista probaba el instrumento y le vino la melodía de lo que sería uno de los singles con mas éxitos "Johnny got a Boom Boom". Dentro de ella sabía que la época con los Harlem estaba llegando a su fin porque su próximo disco estaba cociéndose a un ritmo vertiginoso. Fue tal la situación que dos años después de la reedición de su primer trabajo vió la luz "Love Tattoo", disco que fue un auténtico estrellato a pesar de que ninguna discográfica lo quisiera, así que ni corta ni perezosa decidió producirlo ella misma.



Llamó la atención de muchos artistas que empezaban a preguntarse sobre quien era esa chica irlandesa con un mechón rubio de la que no se dejaba de hablar. Lou Reed escucho una de sus canciones y decidió que quería cantarla, así que fue hasta donde estaba con él, - "al principio fue hostil conmigo, pero finalmente disfruté trabajando con él" - palabras de Imelda.

También compartió escenario y teloneó a Van Morrison, Jules Holland, Jeff Beck o Wanda Jackson, entre otros, es decir, que se ha codeado con artistas de lo mejorcito y no todo el mundo puede decir lo mismo.

Tras verla telonear a Jules Holland, la productora Universal decidió apostar por ella y apoyarla para la producción del que sería si siguiente álbum "Mayhem", del que ella misma es co-productora y que salió en el 2010.















En 2011 fue reeditado con el nombre de "More Mayhem" en el que aparecen temas como "Johnny got a Boom Boom" con colaboraciones de otros artistas.


Y llega un momento en el que la artista tiene que hacer un pequeño parón, ya que en 2012 nació su hija Violet, tras 10 años de matrimonio con Darrel Higham, (con el que actualmente ya no está, debido a que decidieron separarse a principios de este julio). Pero no os vayáis a pensar que fue una gran pausa, dejó de actuar dos meses antes de dar a luz y un año después del nacimiento volvió a los escenarios con más fuerza que nunca. Porque el hecho de haber sido madre no calmo para nada su energía, al contrario puede ser que incluso la impulsase más.


(Esta imagen no es propia)

"Tribal", último disco que salió a la venta en el 2014, y que a día de hoy aún sigue de gira promocionándolo. Todo hay que decirlo, y es que esta última producción tiene una calidad impresionante, refleja como son sus directos, refleja sus voz con gran cantidad de matices, además de que transmite una gran fuerza y es mucho más gamberro que los anteriores. Hasta le permitió ser por unos días la novia de Frankenstein, de lo cual disfrutó de lo lindo. Se nota que la maternidad no ha rebajado sus ganas de seguir dando lo mejor de ella, y su pequeña Violet la acompaña allí a donde va, como nos contó en Santiago.

Imelda May, una artista que aún tiene mucho por darnos y sorprendernos y a la cual no vamos a perder de vista, ya que sigue teniendo muchas ganas de continuar experimentando, como contaba en una de sus entrevistas cuando le preguntaban por su último trabajo.



Así que espero que os haya gustado esta pequeña recopilación sobre Miss May.

Un saludo,

Andhrea Farfalla  

martes, 28 de julio de 2015

As "Alucinacións Acústicas" de Camarada Nimoy


Mentres dábamos nosos primeiros pasos como blog alá por xuño de 2014 descubríamos no festival Surfing the Lérez a unha banda que nos había namorar de tal modo que pouco mais de un ano despóis recibimos como un agasallo caído do mesmo ceo este segundo traballo que segue a liña de progresión da que probablemente sexa a formación mais innovadora da escena músical galega e probablemente nacional.










O disco como vos diciamos segue a tendencia marcada polo seu predecesor, sonidos espaciais dificiles de describir e que eu so me atrevo a definir como eles mesmos dirían como un Artefacto sonoro. Iso e este "Alucinaciós Acústicas", e como para un servidor e case imposible de explicar o que este fermoso vinilo laranxa esconde no seu interior, optamos por preguntarlle a Paulo Pascual Castro, santo e seña deste apaixonante proxecto chamado Camarada Nimoy.









Dende aquí non podemos negar que somos moi fans da música de Camarada Nimoy, pero sempre temos dificultades a hora de escribir sobre vos para describir con adxectivos o que facedes. ¿Cómo definirías ti o voso son e cales son vosas principales influenzas? 
Ola! primeiro grazas por seguirnos dese xeito!! mola moitísimo saber que sen ter canles de difusión nin rollo mega-pro podes chegar a xente e que goce así da túa música. Pois cos adxetivos sempre pensamos que esa é labor da xente que escribe publicacións sobre o que facemos, nós, presentámonos habitualmente cunha negación: non somos unha banda de surf, de swing, de psicodelia... pero gustanos todas e cada unha desas movidas. O noso son é unha ensalada instrumental pasada polo filtro das nosas posibilidades e manías sonoras, unha porta aberta a nosa necesidade de expresarnos co que temos dun xeito instrumental non demasiado estereotipado.

Non hai dubida de que os cambios que sufríu a formación durante o último ano son moitos. Dende o paso de cuarteto a trío, pasando polo cambio na batería despóis da despedida do camarada Diego De Luis, pero escoitando este "Alucinación Acústicas" eses cambios apenas parecen afectar a frescura, a orixinalidade e a potencia deste novo traballo. ¿Foi dificil superar todos estes contratempos a hora da grabación?
Pois si; arrancamos sendo catro e por motivos laborais e de tempo Gonxtu baixou da nave; seguimos tocando (non pensamos en deixalo nunca) con él cando podía vir aos concertos e fixemos unha adaptación dos temas para trio e para cuarteto. Non formaba parte das nosas formulacións buscar sustitutos, e por ahí, sen querer empezamos a desenvolver unha proposta versátil; non é o máis sinxelo, pero é moi util ter distintos formatos de grupo para o directo. De feito despois do de Gontxu, Diego tamén andaba bastante pillado e como non podemos nin queremos parar, Pablo e eu montamos un dúo dándolle unha volta cara un son máis electrónico e experimental a vez que faciamos os temas do novo LP: "Alucinacións acústicas". Foi moi importante isto para que este disco saíra como saiu, posto que está gravado con 3 baterías diferentes e cousas que antes non facíamos coas que experimentamos no formato dúo. Tras gravar o disco; tiñamos que contar con alguén para defendelo ao vivo, e como Diego non podía, falamos con Kino; que xa tiña tocado con nós a formato trío nunha minixira feita cunha C15 por Portugal hai dous anos. Dalgún xeito non hai ninguén novo na banda agora, ata pode ser que algún reapareza hahaha, pero si que é ben certo que así ao tonto houbo moitos cambios que pensamos puxeron a proba a estabilidade do noso artefacto. Somos un pouco como a historia da árbore torta de Tom Waits; na que esa árbore é a que sobrevive cando as demáis arbores "aparentemente más guapas" son taladas posto que ela parece no interesar a ninguén, e alí segue e seguirá crecendo estraña e forte. Levamos relativamente pouco tempo como banda, pero xa deixamos na cuneta grupos que empezaron a vez que nós moi interesantes, é unha pena.

Falabas antes do formato dúo xunto a Pablo, na que era sen dubida a formación máis experimental da banda onde este artefacto sonoro alcanzaba sua forma mais "espacial". ¿Seguiremos disfrutando deste formato ou queda aparcado indefinidamente para defender os novos temas en directo?
Neste momento imos aparcalo posto que estamos dándolle o repertorio do novo disco e iso é prioritario de aquí a unha tempada, pero tampouco imos prescindir de facer este tipo de variacións no futuro posto que comprobamos que son enriquecedoras e fannos romper barreiras e tirar sempre adiante. De feito tamén tocamos recentemente cun formato dúo batería - guitarra e tamén sacamos de ahí cousas que non fixeramos para o novo repertorio do LP que lle estamos agora a dar cera.

Queda claro que Camarada Nimoy e algo mais que música. O fenomenal traballo de deseño do disco, as ilustracións e os textos que acompañan o magnífico vinilo laranxa demostran o entusiasmo e a dedicación para poder ofrecer algo que entre polo oído pero que tamén se poida palpar. Creo que conseguides que a música se volva algo físico con todo este traballo e iso e de agradecer xa que estes "extras" axudan a comprender o artefacto sonoro que e Camarada Nimoy, ¿pero van nacendo xunto coa música no proceso de creación, están na mente antes  de compoñer os temas ou son fruto da escoita das composicións?
Hei! novamente moitísimas grazas antes de respostar!! pensamos que a música instrumental ten liña narrativa propia sen a necesidade dunha voz, e os debuxos valenos de ferramenta para evidenciar isto, forman parte do artefacto. Todo forma parte, os debuxos, as cubertas, a cor do vinilo, as proxeccións dos directos... As ideas ou historias de cada tema xurden case sempre antes de facer os temas; salvo algún caso, poucos... Os debuxos, non. Iso facemolo cando preparamos o deseño do disco.

Como mencionas na anterior resposta e habitual que nos directos vos acompañen unhas fantásticas proxeccións o fondo do escenario. Con todo este traballo de composición do disco e deseño do mesmo, ¿se traballou xa tamén en novas proxeccións para alimentar os temas de "Alucinación acústicas" nos concertos? E se e así, ¿en que vos inspirades a hora de asociar esas imaxes o tema?
Si, efectivamente, de feito traballamos nas proxeccións durante o proceso de composición, porque realmente xa pensamos sempre en cada tema como imaxes, idea, audio, etc... ainda que logo as cousas poden sufrir moitas variacións. É dificil dicir en que nos inspiramos para asociar imaxes a cada tema posto que traballamos moitas veces con sensacións e cousas nas que ese nexo pode ser jodidamente subxetivo, ainda que para nós si haxa unha relación.

No disco nos atopamos colaboracións de luxo como a de Lucas Fernández (Cool Funeral) a batería e Patricia Moon, unha vez mais poñendo as emocións a flor de pel co seu violín no tema que cerra o álbum como xa sucedera no primeiro LP. Pero o mais  destacable e que podemos escoitar por primeira vez un tema de Camarada Nimoy no que unha voz destaca sobre a música, nin mais nin menos que a voz de Silvia Penas (Cinta Adhesiva) recitando uns versos que son unha auténtica delicia para os sentidos. ¿Cómo valoras estas colaboracións?
Cando tiñamos que poñernos a ensaiar en plan spring os temas novos xa compostos para entrar no estudio a gravar, pensamos en Lucas posto que xa tiñamos coincidido en concertos con él e é un tio "depm" (para nós iso conta A MORTE) e un batería que parécenos que ten moito gusto e estilo, menteuse un tute con nós que non olvidaremos e fixoo moi moi guai. Tamén Kino, o batería actual prestouse a gravar sen previo ensaio dous temas, e tal e como esperábamos quedou moi guapo, xa imaxinábamos isto posto que temos tocado e coñecémonos musicálmente moito.
O tema de violín de Patricia foi unha cousa moi curiosa, gravamos unhas pistas dun xeito caseiro coa liña de Ostalgie co Harmophon (un instrumento de Pablo moi peculiar a cabalo entre un acordeón e un organo que vai embutido nunha maleta e so ten un botón de encendido e outro de apagado) e por riba metimoslle o violín que Patricia interpretou dun xeito moi moi expresivo. Despois dimoslle algunha pincelada de livianas percusións e de guitarra eléctrica e  decatámonos que tiñamos unha segunda parte dun tema ben interesante, que pareceunos estupenda para despedir o disco e inxerilo no vinilo tal cual a gravación caseira.
A voz e letra que fixo Silvia Penas para o tema "A luz teme o silencio" é sinxelamente xenial; Silvia encántanos recitando, escribindo e cantando e sabíamos que faría algo bo, pero superou as nosas espectativas. O texto, está cheo de imaxes e fala de como o sistema económico político social financeiro conseguiu deixarnos encerrados fóra, coma se quedásemos nun balcón e non puidésemos volver entrar para a casa. "Aí tes todo, tes o mundo eu sácoche o valor do afecto e todas as cousas polas que mola vivir e agora vive, atado ao tempo, ao traballo, etc"

Tras as enormes críticas que recibiu o primer LP e o voso show en directo, incluso a nivel nacional en medios tan importantes como o xenial programa El Sotano de Radio 3, ¿cales son os obxectivos que vos marcades para esta nova aventura?
Outra vez agradecemos o entusiasmo, pero igual quédanos grande isto! foi moi emotivo escoitar as boas criticas da minoría de xente a que unha proposta humilde como a nosa pode chegar. Certo é que a nivel cantidade, non imos sobrados non :)  pero dos que lle conseguimos empaquetar o disco, a verdade que foi flipante ver o moito que nos fixeron saber que lles gustara. Diego RJ de EL Sótano é alguén que seguimos moito e sempre ten mostrado interés en nós, cousa coa que quedamos mortos de gusto, tamén moito nos mola ver o numero de bandas galegas que pon no programa tan guapo que ten. Obxetivos polo de agora? pois arrancar a tocar co novo repertorio e levar o disco baixo o brazo por alí onde vaiamos,  tamén temos xa por diante unha nova "cousa especial" por facer en directo coa colaboracións de varios debuxantes. Gustaríanos tamén facer cando poidamos unha xira fora de Galiza, posto que polo de agora so abandonamola para ir a Portugal.

Xa para cerrar gustame preguntar por algunha anécdota de esas que surxen ao redor dos concertos ¿Se che ocurre algo peculiar que non comprometa a ninguén?
Pois unha guapa é rematar un concerto e escoitar que estivo  moi guai pero o son non estaba ben axustado: "notábase que a voz estaba moi atrás". Non era ninguén do concello de Vigo nin Abel Caballero como alguén podería imaxinar, non :)

Jajaja, pois mil grazas polo teu tempo e as tuas xeniais respostas Paulo. Moita sorte co disco camaradas.



Pois creo que non queda moito que decir, os que non teñades o disco ainda apurade pois e unha edición limitada de 320 copias numeradas. Podedes adquirilo no seu bandcamp, do que vos deixamos a continuación un enlace xunto co videoclip de "A luz teme o silencio". Nos xa o temos e estamos seguros de que será un dos discos do ano con diferencia.

Saude e ¡Rock & Soul & Things!

**Desculpas os nosos seguidores de fora de Galiza (se e que os temos) pero non éramos capaces de escribir sobre este disco en castelán.



lunes, 27 de julio de 2015

La cruda dulzura de Cora Sayers


Domingo lluvioso pero caluroso y un plan para cerrar la semana que desde luego ansiábamos desde hace tiempo. Cora Sayers es un nombre que para muchos estaba ligado a Querido Extraño, pues la inmensa mayoria la conocimos gracias a su etapa con Arturo, pero verla en solitario con la enorme banda que ha conseguido reunir a sus espaldas nos hace darnos cuenta que su futuro estará donde ella quiera que esté. Talento le sobra para ello.














Con tres guitarras eléctricas sobre el escenario ya nos dejó claro que esto iba a estár muy lejos de la Cora con guitarra acústica que para muchos era nuestra única referencia, ¡y vaya si se alejó de eso! Melodías pegadizas pero muy crudas, base rítmica muy potente y la dulce y melancólica voz de Cora poniéndole el sello personal que los diferencia y mucho de otras bandas de rock alternativo noventero actuales.










A pesar de los problemas tecnicos con la guitarra de Cora y de lo poco que ha tocado junta toda la banda, se clavaron un concierto buenísimo. Nos dejaron todos los temas de su EP "Origen", nos regalaron un buen puñado de temas en los que están trabajando, por supuesto el mítico "Llorona" e incluso en los bises un precioso tema que interpreto ella sola y un blues para que todos terminásemos el concierto con las revoluciones bien altas.














Sin duda pinta muy bien este proyecto. Cora es una pedazo artista, con muchas tablas a pesar de su juventud y una creatividad que demuetra con lo complejo de sus composiciones y los múltiples arreglos que llevan sus temas. Si mantiene además una banda tan fuerte detrás con músicos de la talla de Laura Solla, Nico Lysergic, Gus Isanda y Andoni Arcos van a  llegar muy lejos, pues es una formación en la que uno por uno son auténticos músicazos de nivel contrastado. Nos quedamos para siempre ya con Cora. Los que no fuisteis...¡buscadla y escucharla! Me agradeceréis el consejo.

Salud y ¡Rock & Soul & Things!

**El sonido de los videos lamentablemente vuelve a estar muy por debajo de la realidad una vez mas.


VIDEOS



 

domingo, 26 de julio de 2015

La increíble belleza de los covers de Sabela Cereijo & Isaac Garabatos


Noche increible de verano. Cielo rosado, el marco incomparable que es la terraza de Olmos O Pirata con la playa a sus pies pero por supuesto la sensacional maestría a las seis cuerdas de Isaac Garabatos y la enorme voz de Sabela Cereijo al micro.

Como siempre decimos es un lujo que en estos tiempos que vivimos haya locales que apuesten por ofrecer gratuítamente música en directo. Si como antes comentábamos el lugar es una paradisiaca terraza que tiene a sus pies la Playa de Los Olmos y a eso se añade su buen gusto musical a la hora de contratar, la combinación solo puede salír como ayer salió. ¡Algo maravilloso!

A Sabela la habíamos disfrutado hace poco menos de un año en el V Vigo Vocal's Reunion y desde aquella noche de septiembre nos moríamos de ganas de volver a tenerla delante y poder paladear todo su potencial, ya que en aquella ocasión solo cantó un tema. La espera mereció la pena.














Sin duda dejó claro a todos el porque de su larga trayectoria en la música. Una voz que te llega bien ondo porque es extremadamente poderosa pero sin perder ni un solo instante un ápice de dulzura. Si a ello añades el talento que tiene para imprimir a los temas de su variadísima selección su toque personal, acaba consiguiendo que temas muy trillados te suenen frescos y novedosos.

Un par de pasos por detras, como alejándose de los focos y dejando que Sabela desplegase su torrente de voz y simpatía, se encontraba Isaac Garabatos con su guitarra. Cabe resaltar que a pesar de tener a semejante torbellino al lado, lograba destacar por su habilidad y talento a las seis cuerdas. Siempre es muy dificil llevar todo el peso musical pero el demostró ser un maestro y nos dejó momentos de auténtico virtuosismo, adaptando a la guitarra acústica algunos temas que jamás se me habrían pasado por la cabeza escuchar en ese formato y que de hecho sonaron reálmente bien como el "Firework" de Katy Perry...¡habéis oído bien! ¡Katy Perry! ¡Y me gustó mucho la adaptación!

En su amplia colección de temas hubo de todo, y todo como os decía antes llevado hacía su personal estilo que desde luego es muy soul. Desde el "Ain't No Sunshine" de Bill Withers pasando por el "Back in Black" de Amy Winehouse, el "Rolling on the river" de la gran Tina Turner, el "Sittin' on the dock of the bay" de Ottis Redding (donde todos tuvimos que ponernos a silbar) o el "Jolene" de Dolly Parton, hasta algún bolero como el "Quizás, quizás, quizás" y un par de temas de composición propia.










En definitiva, Olmos O Pirata es un lugar genial para disfrutar de la música que todos los miércoles y sábados nos ofrece siempre de modo gratuíto. Por su entorno y su agradable ambiente es uno de esos lugares a los que merece la pena acercarse a escuchar un poco de música y relajarse. En cuanto a Sabela e Isaac poco mas puedo decír, sin duda un dúo sobradísimo de talento que desde aquí siempre os recomendaremos ver. Dos grandes músicos genialmente compenetrados y que saben muy bien lo que se hacen. Muchas tablas y mucho nivel.

Salúd y ¡Rock & Soul & Things!


VIDEOS


 

viernes, 17 de julio de 2015

Cerramos por vacaciones del 18 al 23 de julio


Pues si, aunque no os lo creais en RockSoulThings también nos cansamos...¡pero no del rock! Aún así nos tomamos unos días para desconectar de las redes sociales (aunque no del todo) y planificar nuevos y creo que ambiciosos proyectos que espero que os gusten.

De todos modos como nos sentimos en el deber de informar, aquí os dejamos un buen puñado de carteles de conciertos que durante este breve parentesis de tiempo se celebrarán y que desde aquí os recomendamos. Nos quedarán muchos olvidados, pero si es así en nuestro Facebook procuraremos informar de los que se nos hayan quedado hoy atrás. Volveremos el día 24 con nuestras habituales crónicas, con comentarios sobre muy buenos discos de banda gallegas que acaban de ver la luz y entrevistas a gente guapa como Paulo de Camarada Nimoy, pero sobre todo con nuestra primera colaboradora oficial, ni mas ni menos que Andhrea Farfalla (Andhrea & The Black Cats), que aprovechará la visita de Imelda May a Compostela para comenzar una sección sobre mujeres que han dejado huella en el rock, el blues y el soul. ¡Un auténtico lujo! ¡Volveremos!

Salúd y ¡Rock & Soul & Things!